La Fortuna

Gisteren een paar uurtjes onderweg geweest. Het viel dit keer mee. We zijn nu in la Fortuna, een stadje aan de voet van de vulkaan. De vulkaan is al heel lang niet meer actief, maar het is een prachtig gebied. Nadat we na aankomst aller heerlijkst gegeten zijn we 's middags naar de waterval gegaan waar Harry en ik voor ons huwelijksreis ook geweest zijn. Er is veel veranderd. Veel toegankelijker en een heus aangelegd voetpad. Toch blijft het nog steeds een indrukwekkende afdaling naar de waterval. Het water stort daar van zo'n meter of 50 naar beneden. Prachtig mooi. Daaronder kon je niet staan. Het was teveel water, maar er kwam ook puin naar beneden. Maar sterker nog, je kwam er zelfs niet in de buurt. Zo hard was de stroming direct onder de waterval. Het was er prachtig mooi en heerlijk om te zijn. De kinderen vonden het ook geweldig. Hebben iets verderop nog in een riviertje gezwommen. Lois die zo hardgrondig vooraf verkondigd niet te zullen gaan zwemmen, Bang voor beesten e.d. Ging gewoon heerlijk het water in. Ook Dani deed mee, maar vond het wel wat koud. daarna nog de hele klim naar boven. Hij was pittig, maar valt in het niet bij de beklimming van vandaag. We hebben de vulkaan zelf beklommen. Een paar uur durende beklimming, 2 km met een gemiddeld stijgingspercentage van 80% en soms meer omdat we loodrecht met behulp van touwen omhoog moesten. Ongelooflijk zwaar. Lois kon nar de eerste paar honderd meter al niet meer, maar heeft toch doorgezet en het gehaald. Boven op de top van de krater moesten we een afdaling van zo'n 200 meter maken, maar die was op bepaalde momenten gewoon gevaarlijk van de modder en de steilte. Prachtig mooi het meer in de krater. Wel koud, maar Dani en Harry hebben er gezwommen. Toen weer terug. Weer een bijna verticale beklimming en gevaarlijk glad. Ik greep in een tak  die erg scherp was en in mijn duim kwam. Zat er zo diep in dat ik em terug moest schuiven van het hout af. Oei wat een bloed. Dat in combinatie met totale uitputting trok ik nauwelijks en ik ging bijna van mijn stokje. Andere mensen hadden gelukkig wat verband bij zich en door continue afdrukken bleef de wond staan. Maar ben wel bang dat er nog hout in zit,.....

Gisteren hadden we de dag ook bijzonder fijn afgesloten. We gingen uit eten in het stadje zelf. De kinderen wilden graag Italiaans. Die hebben we daar met z'n alleen gedropt en de ouders gingen iets verderop in een ander tentje eten. Heeerlijk gegeten en zo gezellig. Op de terugweg moesten we een taxi bestellen, maar we waren met z'n veertienen. De taxichauffeur deed nog een poging om  een soort van maximum aan te geven. We gingen op de achterbank met z'n zevenen, terwijl er 4 man mochten. Hij haalde zijn schouder maar op en liet het toen maar begaan: met 14 man in de taxi. Ongelooflijk wat een mensen er toch in dat busje konden. Iedereen heeft geweldig gelachen, we konden geen kant meer op.